ဘီလူးချောင်းပြောသောနေ့တစ်နေ့ အခန်း(၅)
တစ်ပါးတစ်ကြောင်းပြောင်းကြကုန်ပြီ
ရှင်သူရိယ နယုန်လရောက်လို့မွေတော်ကျောင်းပြန်ရောက်လာသောအချိန် အခြေပြု(ဒုတိယ)တန်း မှာစာသင်သားအသစ်တွေဘဲများနေသည်ကိုသတိထားမိသည်။ စာသင်သားအဟောင်းတွေကကျောင်း ပြောင်းကုန်ပြီဖြစ်သည်။ ရှင်ကဝိဓဇက ရန်ကုန်၊ဝိသုဒ္ဓါရုံကျောင်းမှာပြောင်းသည်။ ရှင်တေဇောဘာသက တောင်ကြီး၊ အေးစေတီကျောင်းကိုပြောင်းသည်။ ရှင်ဝိမလကတော့ ဆီဆိုင်၊ ဇဝနာရာမစာသင်တိုက်မှာ ပြောင်းရွေ့သည်။ အခြားသောကိုရင်တွေက လွိုင်ကော်၊ရွှေတောင်ကျောင်း၊ဥတ္တရာရုံကျောင်းမှာပြောင်းရွေ့ သွားတာလဲရှိသည်။ အစိုးရစာမေးပွဲအောင်စာရင်းထွက်တော့ မွေတော်ကျောင်းမှာတစ်ပါးမှမအောင်သော နှစ်တစ်နှစ်ဖြစ်သည်။ အခြေပြု(ဒုတိယ)တန်းမှာ အဟောင်းလေးပါး၊ ငါးပါးနဲ့အသစ်အပါးနှစ်ဆယ်နဲ့ စာသင် သားအပါးနှစ်ဆယ်ကျော်ရှိလာပါပြီ၊ ပျော်ဖို့လည်းပိုကောင်းပါသည်။ မပျော်နိုင်တာရှင်သူရိယတစ်ပါးဘဲရှိ မည်ထင်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေကိုသတိရနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
“သူတို့တတွေပြန်လာကြမည်ထင်ပြီးပြန်လာခဲ့တာ၊ အခုတော့ထင်သလိုမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုမှန်းသိရင် ငါလည်းကျောင်းပြောင်းပါတယ်”ဟုခဏခဏပြောနေပါသည်။ နောကအစာမကျေသည့် အကြောင်းအရာ တစ်ခုက “ရှင်ကဝိဓဇက ဘာလို့ရှင်တေဇောဘာသကို ခဲလုံးနဲ့ပစ်ရတာလဲ၊ ဘာမဟုတ်တဲ့ပြဿနာလေး၊ အဆင်မပြေတာလေးတစ်ခုလေးနဲ့ ခဲလုံးနဲ့ပစ်ရလောက်အောင်အငြိုးအတေးတွေထားရသလား၊သူငယ်ချင်း အချင်းချင်းဘဲကို နားမလည်နိုင်ဘူးလား၊ စိတ်ဓာတ်ကတော်တော်ညံ့တာပဲ” ဆိုသည့်စကားကိုခဏခဏ ပြောလေသည်။
ကြားဖန်များလာတော့ရှင်သုစိတ္တလည်းမနေနိုင်တာနဲ့ဝင်ရှင်းပြလိုက်သည်။ “အဲဒီခဲလုံးက ရှင်ကဝိ ဓဇကပစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ရှင်ဣန္ဒာဝုဓကပစ်တာ၊ ရှင်တေဇောဘာသကိုပစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ တပည့်တော်ကို ပစ်တာ၊ ရှင်တေဇောဘာသနားမှာတပည့်တော်ရှိတယ်လေ၊ တပည့်တော်ဆီပစ်တဲ့ခဲလုံးက ရှင်တေဇောဘာ သလက်ကိုထိသွားတာပါ”
“ရှင်ဣန္ဒာဝုဓက ဘာလို့ပစ်တာလဲ”
“တပည့်တော်နဲ့သူနဲ့က ခဲလုံးနဲ့ပစ်ကစားနေကျပဲလေ၊ တပည့်တော်လည်းသူ့ကိုအဝေးကနေလှမ်း ပစ်ပြီးစတာပဲလေ၊ သူလည်းတပည့်တော်ကိလှမ်းပစ်ပြီးစတာ၊ ခဲလုံးကလည်းအကြီးမဟုတ်ပါဘူး၊ သေးသေး လေးပါ၊ အဝေးကလာတဲ့အရှိုန်နဲ့ဆိုတော့ နည်းနည်းတော့နာတာပေါ့၊ အမှတ်တမဲ့မို့ လန့်ပြီးရှင်တေဇောဘာ သက ဓာတ်ဗူးကိုလွှတ်ချမိသွားတာပါ”
“ဒါဆိုရင်အဲဒီညအရှင်ဘုရားကဘာဖြစ်လို့မပြောတာလဲ”
“ပြောမလို့ပါ၊ ရှင်ဣန္ဒာဝုဓကပစ်ပြီးထွက်သွားတာလေ၊ သူ့ကိုမတွေ့တော့တာနဲ့မပြောဖြစ်တာ၊ သူပစ်တာလို့စိတ်ထဲကတော့ထင်ပြီးသား၊ နောက်ရှင်ဝိမလကလည်း ရှင်ကဝိဓဇပစ်တာလို့ပြောတော့ တပည့်တော်လည်း ရှင်ဣန္ဒာဝုဓကိုမမြင်လိုက်ရတာနဲ့ ရှင်ကဝိဓဇများဖြစ်နေမလားလို့တွေးမိလို့ မပြောဘဲ နေလိုက်တာ၊ အရှင်ဘုရားတို့လည်းတပည့်တော်တို့လိုပဲခင်နေကြတာဘဲဟာ၊ တပည့်တို့လို ဆော့ကြတာ လို့ပဲထင်တာပေါ့။ အဲဒီအချိန်တုန်းက စာမေးပွဲဖြေဖို့ဘဲအာရုံစိုက်နေတော့ ခဲလုံးအကြောင်းကိုဂရုမစိုက်မိ ဘူး၊ စာမေးပွဲပြီးနှစ်ရက်သုံးရက်ကြာမှ စကားစပ်မိလို့ ရှင်ဣန္ဒာဝုဓကပြောပြလို့သိလိုက်တာ၊ အဲဒီအချိန်မှာ အရှင်ဘုရားတို့မရှိတော့ဘူး၊ ရွာပြန်ကုန်ပြီလေ၊ ရှင်တေဇောဘာသတို့ ကျောင်းပြောင်းဖို့ ပစ္စည်းလာယူတဲ့အ ချိန်မှာလည်း တပည့်တော်တို့မှမရှိတော့တာ၊ ရွာပြန်ရောက်ကုန်ပြီလေ”
“ဒါဆိုရင်ရှင်ဝိမလပြောသလို ရှင်ကဝိဓဇပစ်တာမဟုတ်ဘူးပေါ့”
“မဟုတ်ဘူး၊ ရှင်ကဝိဓဇကဘာမှမသိဘူး”
အဲဒီအဖြေကိုသိလိုက်ရသည့်အခါ အချိန်ကနှောင်းကုန်ပြီဆိုတာသိလိုက်ရပါသည်။ အချိန်ကာလ ကကြာသွားလို့သွေးအေးနေပြီဖြစ်တဲ့ဖြစ်ရပ်လေးမို့ စိတ်တိုဖို့၊ ရှင်သုစိတ္တကိုအပြစ်တင်ဖို့လည်း မလုပ်ချင် တော့ဘူး။ သေချာအောင် ရှင်ဣန္ဒာဝုဓကိုသွားမေးကြည့်သည်။ ရှင်ဣန္ဒာဝုဓကလည်း ရှင်သုစိတ္တဖြေသည့် အတိုင်းပင်ဖြေပါသည်။
ရှင်တေဇောဘာသနဲ့ရှင်ဝိမလတို့ကတော့ ရှင်ကဝိဓဇကိုအထင်တွေလွှဲကုန်ပြီ၊ ငါလည်းအထင်လွှဲခဲ့ တာပဲ။ ဒါတွေကို ရှင်ကဝိဓဇကဘာမှမသိရှာပါလား။ ငါတို့ကိုအစစအရာရာ ကူညီခဲ့သည့်ရှင်ကဝိဓဇ အခု တော့အထင်လွှဲခံလိုက်ရပြီ၊ ဒီအကြောင်းကိုငါဘယ်လိုပြောပြရမလဲ။ ရှင်ဝိမလရှိရာဆီဆိုင်ကိုလည်းမရောက် ဖူး၊ ရှင်တေဇောဘာသရှိရာတောင်ကြီးကိုလည်းမရောက်ဖူး၊ ရှင်ကဝိဓဇရှိရာ ရန်ကုန်ဆိုရင်ပိုလို့တောင်ဝေး ဦးမယ်။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ၊ အကယ်၍ငါသာသူတို့လိုကျောင်းပြောင်းသွားရင် ဒီအဖြေမှန်ကိုငါလည်းသိရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါကျောင်းမပြောင်းခဲ့တာတော်သေးတာပေါ့။ တစ်နေ့နေ့တော့သူတို့နဲ့ထပ်တွေ့ဦးမှာပါ။
ဒီအဖြေမှန်ကိုသိရပြီးနောက်ပိုင်းရှင်သူရိယသည် သူတို့ကိုပိုပြီးသတိရလေသည်။ သူစံနေကျနေရာ ဖြစ်သည့် ပန်းပင်အောက်ထိုင်ခုံပေါ်နဲ့ ရေသိမ်ပေါ်ကတိုင်ကိုမှီပြီးစကားပြောလေသည်။ “စာမေးပွဲကိုမဲနေလို့ ငါတို့တတွေအဖြေမရှာခဲ့ကြဘူး၊ ခင်မင်မှုတွေပျက်စီးသွားတယ်။ စာမေးပွဲကငါတို့ရဲ့ခင်မင်မှုကိုဖျက်ဆီးနေ တယ်။ ဒီစာမေးပွဲအတွက်နဲ့ငါတို့ကအခြားဘာကိုမှမမြင်တော့ဘူး၊ မသိတော့ဘူး”လို့ဆိုပြီးစာမေးပွဲကိုလည်း အပြစ်မြင်တတ်လာလေသည်။
“ရှင်တေဇောဘာသရယ် တစ်ခုခုဆိုရင်အရှင်ဘုရားက ပြဿနာရှာနေကျလူမဟုတ်ဘူးလား၊ အ သေးအမွှားကိစ္စတွေတောင် ပုံကြီးချဲ့တတ်သူမဟုတ်ဘူးလား၊ အရှင်ဘုရားပြဿနာရှာတိုင်း ရှင်ကဝိဓဇက အဖြေရှာပေး၊ ဖြေရှင်းပေးနေကြပဲလေ မဟုတ်ဘူးလား၊ အဲဒီညကဘာဖြစ်လို့ပြဿနာမရှာတာလဲ၊ အကယ် ၍ အရှင်ဘုရားသာပြဿနာထရှာလိုက်ရင် ပြဿနာကဖြေရှင်းပြီးသားဖြစ်သွားမယ်လေ၊ ဘာဖြစ်လို့နှုတ် ပိတ်နေရတာလဲ၊ အခုတော့သွားပြီ၊ လွန်ကုန်ပြီ၊ ဟိုအဝေးကိုရောက်သွားကြပြီ”
“ရှင်ဝိမလရယ်၊ အရှင်ဘုရားကပြဿနာရှာတတ်သူမဟုတ်ပါဘူး၊ ပြဿနာကြီးကြီးမားမားဖြစ်ရင် တောင် ရီစရာပြောပြီးပြဿနာကိုသေးစေတတ်သူတစ်ဦးပါ၊ ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီညမှာ ရှင်ကဝိဓဇလက်ချက်ဖြစ် မယ်လို့ ကောက်ချက်ချနေရတာလဲ။ ပစ်သူကိုသေချာမသိဘဲနဲ့ ဘာဖြစ်လို့တစ်ဘက်သတ်ပြောရလောက် အောင် ဆင်ခြင်တုန်တရားမရှိတော့တာလဲ၊ အခုအဲဒီအဖြေကိုတပည့်တော်သိနေပြီ၊ ဒါပေမယ့် ပြောပြဖို့ အရှင်ဘုရားတို့မရှိကြတော့ဘူး၊ ဟိုအဝေးကြီးကိုရောက်သွားကြပြီ”
“ရှင်ကဝိဓဇ၊ ပညာရှင်ကြီး၊ ဣနြေ္ဒရှင်ကြီးလုပ်နေတုန်းဘဲလား၊ အားလုံးရဲ့အထင်လွဲမှုကိုခံနေရပြီ၊ အဲဒါအရှင်ဘုရားကိုအရှင်ဘုရားသိရဲ့လား၊ ဖော်ရွေတဲ့သူကြီး၊ ကူညီတတ်တဲ့သူကြီး အဲဒီညကဘာဖြစ်လို့ မဖော်ရွေနိုင်တာလဲ၊ စာမေးပွဲကအရေးကြီးလွန်းလို့လား၊ ဘာဖြစ်သေးလဲ၊ စာမေးပွဲက သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ ခင်မင်မှုကိုလှဲပစ်လိုက်ပြီ၊ သိရဲ့လား။ အရှင်ဘုရားမသိသေးတဲ့ အရှင်ဘုရားအကြောင်းကို တပည့်တော် ပြောပြချင်သေးတယ်။ ဘယ်အချိန်မှာ တပည့်တော်နဲ့တွေနိုင်မလဲ”
ဖြစ်နေကျပြဿနာလေးတစ်ခုကနေ မထင်ထားသည့်အထင်လွဲမှုက နာကျဉ်းမှုတစ်ခုအသွင်ဆောင် လာလေသည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်ကိုရှင်သုစိတ္တဖွင့်ပြောလိုက်လို့ တစ်ကျောင်းလုံးသိသွားလေပြီ၊ သို့သော် ဒါကသာမာန်အဖြစ်အပျက်လေးတစ်ခုမို့ ဘယ်သူကမှအလေးမထားကြပါ။ သို့သော်ခွဲခွာချိန်မှာတောင် နှုတ်မဆက်လိုက်နိုင်သည့်ရှင်သူရိယမှာတော့ နောင်တတွေနဲ့ပူဆွေးနေရှာပါသည်။ စိတ်ညစ်နေသောအချိန် တစ်ပါးတည်းနေတတ်သည့်ရှင်သူရိယသည် ဘီလူးချောင်းကသူ့ရဲ့အဖော်ဖြစ်နေရရှာပါသည်။ အဲဒီနှစ်မှာပဲ စာမေးပွဲဖြေပြီးသူလည်းဘီလူးချောင်းကိုနှုတ်ဆက်ခဲ့ပါသည်။ “ဘီလူးချောင်းရယ် သွားပါတော့မယ်၊ ငါတို့ရဲ့ ရင်ထဲကစကားတွေကို ဖွင့်အန်ထုတ်ခဲ့တာလည်းများလှပါပြီ၊ ငါတို့ပြောချင်သည့်စကားကို ဘီလူးချောင်းက အသိဆုံးဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ အကယ်၍ငါ့သူငယ်ချင်းတွေပြန်လာရင် ငါတို့ရဲ့ရင်ဖွင့်သံကို ပြောပြပေးပါလို့ မှာခဲ့ချင်ပါသည်၊ ငါတို့သူငယ်ချင်းတွေလည်း ဘီလူးချောင်းပြောမည့်နေ့တစ်နေ့ကို စောင့်နေပါတယ်”
ဆက်ရန်
အရှင်နန္ဒိယ(ဖယ်ခုံ)
ဘီလူးေခ်ာင္းေျပာေသာေန႔တစ္ေ
တစ္ပါးတစ္ေၾကာင္းေျပာင္းၾကက
ရွင္သူရိယ နယုုန္လေရာက္လို႔ေမြေတာ္ေက်
“သူတို႔တေတြျပန္လာၾကမည္ထင္ၿ
ၾကားဖန္မ်ားလာေတာ့ရွင္သုစိတ
“ရွင္ဣႏၵာဝုဓက ဘာလို႔ပစ္တာလဲ”
“တပည့္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔က ခဲလုံးနဲ႔ပစ္ကစားေနက်ပဲေလ၊ တပည့္ေတာ္လည္းသူ႔ကိုအေဝးကေန
“ဒါဆိုရင္အဲဒီညအရွင္ဘုရားကဘ
“ေျပာမလို႔ပါ၊ ရွင္ဣႏၵာဝုဓကပစ္ၿပီးထြက္သြာ
“ဒါဆိုရင္ရွင္ဝိမလေျပာသလို ရွင္ကဝိဓဇပစ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့
“မဟုတ္ဘူး၊ ရွင္ကဝိဓဇကဘာမွမသိဘူး”
အဲဒီအေျဖကိုသိလိုက္ရသည့္အခါ
ရွင္ေတေဇာဘာသနဲ႔ရွင္ဝိမလတို
ဒီအေျဖမွန္ကိုသိရၿပီးေနာက္ပ
“ရွင္ေတေဇာဘာသရယ္ တစ္ခုခုဆိုရင္အရွင္ဘုရားက ျပႆနာရွာေနက်လူမဟုတ္ဘူးလား၊
“ရွင္ဝိမလရယ္၊ အရွင္ဘုရားကျပႆနာရွာတတ္သူမဟ
“ရွင္ကဝိဓဇ၊ ပညာရွင္ႀကီး၊ ဣေျႏၵရွင္ႀကီးလုပ္ေနတုန္းဘဲ
ျဖစ္ေနက်ျပႆနာေလးတစ္ခုကေန မထင္ထားသည့္အထင္လြဲမႈက နာက်ဥ္းမႈတစ္ခုအသြင္ေဆာင္ လာေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုရွင္သုစိတၱ
ဆက္ရန္
အရွင္နႏၵိယ(ဖယ္ခုံ)
တစ္ပါးတစ္ေၾကာင္းေျပာင္းၾကက
ရွင္သူရိယ နယုုန္လေရာက္လို႔ေမြေတာ္ေက်
“သူတို႔တေတြျပန္လာၾကမည္ထင္ၿ
ၾကားဖန္မ်ားလာေတာ့ရွင္သုစိတ
“ရွင္ဣႏၵာဝုဓက ဘာလို႔ပစ္တာလဲ”
“တပည့္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔က ခဲလုံးနဲ႔ပစ္ကစားေနက်ပဲေလ၊ တပည့္ေတာ္လည္းသူ႔ကိုအေဝးကေန
“ဒါဆိုရင္အဲဒီညအရွင္ဘုရားကဘ
“ေျပာမလို႔ပါ၊ ရွင္ဣႏၵာဝုဓကပစ္ၿပီးထြက္သြာ
“ဒါဆိုရင္ရွင္ဝိမလေျပာသလို ရွင္ကဝိဓဇပစ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့
“မဟုတ္ဘူး၊ ရွင္ကဝိဓဇကဘာမွမသိဘူး”
အဲဒီအေျဖကိုသိလိုက္ရသည့္အခါ
ရွင္ေတေဇာဘာသနဲ႔ရွင္ဝိမလတို
ဒီအေျဖမွန္ကိုသိရၿပီးေနာက္ပ
“ရွင္ေတေဇာဘာသရယ္ တစ္ခုခုဆိုရင္အရွင္ဘုရားက ျပႆနာရွာေနက်လူမဟုတ္ဘူးလား၊
“ရွင္ဝိမလရယ္၊ အရွင္ဘုရားကျပႆနာရွာတတ္သူမဟ
“ရွင္ကဝိဓဇ၊ ပညာရွင္ႀကီး၊ ဣေျႏၵရွင္ႀကီးလုပ္ေနတုန္းဘဲ
ျဖစ္ေနက်ျပႆနာေလးတစ္ခုကေန မထင္ထားသည့္အထင္လြဲမႈက နာက်ဥ္းမႈတစ္ခုအသြင္ေဆာင္ လာေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုရွင္သုစိတၱ
ဆက္ရန္
အရွင္နႏၵိယ(ဖယ္ခုံ)
No comments:
Post a Comment