ဘီလူးချောင်းပြောသောနေ့တစ်နေ့ အခန်း(၆) နိဂုံး
မျိုးဆက်သစ်တို့ပုံရိပ်
၁၃၇၆-ခုနှစ်၊ နှစ်ပေါင်း (၁၅)နှစ်ကြာသောအခါ အရှင်သူရိယသည်မွေတော်ကျောင်းကိုပြန်ရောက် လာပါသည်၊ ဟိုတုန်းကအကြောင်းလေးကိုသတိရတော့ မိမိကိုယ်ကိုပြန်ပြုံးပြတာကလွဲလို့ ဘာမှမသတ်နိုင် ပေ။ ကိုရင်လေးဘဝ (၁၃)နှစ်အရွယ်နဲ့ အခုရဟန်းဘဝ (၂၈)အရွယ်တို့ရဲ့ အခြေအနေတွေက အများကြီးကို ကွားခြားလေပါပြီ။ ပြောင်းလဲလာခဲ့လေပြီ။ အခုဆရာတော်ကြီးလည်းမရှိတော့ပါ။ ဟိုတုန်းကစာချဘုန်းကြီး တွေလည်း ဒီကျောင်းမှာမဟုတ်တော့ပါ။ အရာရာအားလုံးပြောင်းလဲနေသည်။ မပြောင်းလဲသေးသည်က အရှေ့ဘက်ကဘီလူးချောင်းပဲရှိမည်။ ဒါကသာမာန်မျက်စိနဲ့ကြည့်လို့ပါ၊ တရားမျက်စိနဲ့ကြည့်လိုက်ရင်တော့ သူကလည်းပြောင်းလဲနေပါပြီ။ အရင်တုန်းကရေစီးကြောင်းတွေကတော့ ဟိုးအဝေးကိုရောက်နေပါပြီ၊ အသစ်အသစ်သောရေစီးကြောင်းတွေ ဆက်လက်စီးဆင်းနေလို့သာ ဒီချောင်းကဆက်လက်ရပ်တည်နိုင် တာပါ။ တကယ်တမ်းတော့သူလည်းပြောင်းလဲလေပါပြီ။
ကျောင်းတိုက်ကိုဆက်လက်ထိန်းသိမ်းနေသည့်ငယ်သူငယ်ချင်းများနှင့် ပြန်တွေ့တော့ ပြောမကုန် နိုင်သည့်စကားတွေကို ပြောကြသည်။ အရှင်အဂ္ဂဝံသ၊ အရှင်ခေမာစာရ၊ အရှင်ဣန္ဒာဝံသ၊ အရှင်ကေလာသ တို့ဖြစ်ပါသည်။ ရှင်ကဝိဓဇတို့၊ ရှင်တေဇောဘာသတို့၊ ရှင်ဝိမလတို့အကြောင်းကိုလည်း ပြောဖြစ်သည်။ အရှင်ကဝိဓဇက အဘိဝံသစာမေးပွဲဖြေနေသည်။ အရှင်တေဇောဘာသက ဖားအောက်တရားစခန်းမှာဖြစ် သည်။ အရှင်ဝိမလကတော့ တောင်ကျောင်းကြီးမှာ စာချဘုန်းကြီးဖြစ်နေသည်။ ပအိုဝ်းစာပေ တိပိဋကဘာ သာပြန်သည့်အဖွဲ့မှာလည်းပါသည်။ တစ်ပါးတစ်နေရာစီရောက်နေကြပြီပဲ။ မိမိကတော့ ကျမ်းပြီးပြီးမကြာ ခင်သီရိလင်္ကာသို့ ရောက်နေသည်မို့ အခုမှဘဲဒီကိုပြန်ရောက်တော့ ဒီအကြောင်းတွေကိုဘာမှမသိလိုက်ရ ဘူး။ သူတို့ကလည်းဒီကျောင်းကို လမ်းကြုံရင်ဝင်လာလေ့ရှိတယ်လို့သိရပါသည်။ တကယ်တော့ ဒီကျောင်း နဲ့စိမ်းသွားတာ သူတို့မဟုတ်ဘဲမိမိဖြစ်နေသည်။
စကားပြောပြီးတော့ ကျောင်းဝင်းထဲလမ်းလျှောက်ပြီး ဟိုဟို ဒီဒီလိုက်ကြည့်သည်။ စာအံ့ကျောင်းကျောင်းဆောင်ကြီးပေါ်တက်သွားသည်။ ကျောင်းဆောင်ကြီးရဲ့ရှေ့ တည့်တည့်မှာက ရေချိုးကန်ကြီးပေါ်လာလေပြီ။ ရေကန်ကိုလည်း သွားကြည့်သည်။ ရေကန်ဘေးဘယ်ပတ် ပတ်လည်ကိုလည်း လိုက်ကြည့်သည်။ အရိပ်ရစက္ကူပန်းပင်ကိုတော့ မတွေ့တော့ပါ။ ရေကန်ရဲ့အရှေ့ဘက် မှာ နှင်းဆီပင်တစ်ပင်ရှားရှားပါးပါးတွေ့ရသည်။ မလှမ်းမကမ်းမှာ ကိုရင်လေးတစ်ပါးနှင်းဆီပန်းကိုစိုက်ကြည့် နေသည်။ အဲဒါကိုမြင်တော့ အရှင်သူရိယပြုံးမိလျက်သားဖြစ်သွား ပါသည်။ အပေါ်ပြန်တက်ပြီး မွေတော် ဘုရားစေတီကိုပတ်ကြည့်သည်။ အဆောက်အဦးတစ်ချို့ပိုလာသည် ကိုတွေ့ရသည်။ နာရီဝက်ကျော်ကျော် လောက်ကြာတော့ဘီလူးချောင်းဆီကိုဆင်းကြည့်သည် ကိုရင်လေး လေးပါး ချောင်းရဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာ စကားပြောကြသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ထိုကိုရင်လေးတွေကိုစကားပြော ကြည့်ဖို့ အနီးကပ်လမ်းလျှောက်သွား သည်။ အနီးရောက်တော့ ကိုရင်လေးပါးထဲမှာစောစောကနှင်းဆီပန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည့်ကိုရင်လေး လည်းပါနေသည်။ အဲဒါကိုမြင်တော့ မျက်နှာကအလိုလိုပြုံးမိလျက်သားဖြစ်သွားသည်။ စကာ်းမပြောတော့ ဘဲ ဘီလူးချောင်းဘက်ကိုဘဲမျက်နှာမူလိုက်သည်။ ဘယ်လိုဝမ်းသာလို့ ဝမ်းသာမှန်းမသိပီတိလှိုင်းတွေ ရင်ထဲအထပ်ထပ်ရိုက်ခတ်နေသည်။ ပီတိလှိုင်းတွေနဲ့အပြိုင်ဘီလူးချောင်းထဲက ရေးစီးကြောင်းတွေလည်း ပိုထန်လာသလိုလိုမြင်မိသည်။ “ဒါကဘီလူးချောင်းပြောသောနေ့တစ်နေ့ပဲလား”ဟု တွေးမိသွားသည်။
တစ်ချိန်ကဘီလူးချောင်ဘေးမှာရောက်သွားရင် သူငယ်ချင်းတွေကိုသတိရလို့ဝမ်းနည်းမိပါသည်။ အခုမျိုးဆက်သစ်ကိုရင်လေးတွေရဲ့ပုံတူပုံရိပ်လေးတွေကိုမြင်တော့ ဘီလူးချောင်းကိုကျေးဇူးတင်သည်။ “ဘီလူးချောင်းရှိရင် ဒီပုံရိပ်လည်းထပ်ရှိဦးမည်။ ဘီလူးချောင်းရှိရင်စာသင်တိုက်လည်းရှိဦးမည်၊ ဘီလူးချောင်း ရှိရင် ကိုရင်လေးတွေလည်းရှိဦးမည်။ ဘီလူးချောင်းရှိရင် စားမေးပွဲရှိဦးမည်။ ဘီလူးချောင်းရှိရင် ဒီသာသနာ လည်း ရှိဦးမည်” ဟုရင်ထဲက စကားလုံးများစီတန်းပြီးပေါ်ထွက်လာသည်။ ဘီလူးချောင်းကိုရင်ထပ်ဖွင့်ချင်သည်။ သို့သော် သတိထားရသည်။ တော်ကြာ ဟိုကိုယ် တော်က တစ်ပါးတည်းလည်း စကားပြောနေတယ်လို့ထင်ရင် ဒုက္ခ။
“ဘီလူးချောင်းရေ ဒီလိုပုံရိပ်တွေကို ဖန်တီးပေးလို့သင်ကတာဝန်ကျေတယ်၊ ဦးဇင်းရဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို မပြောပြရင်တောင် သင်ကတာဝန်ကျေ ပါပြီ၊ အရာရာအားလုံးအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
အတွေးကမဆုံးသေးဘူး ဖုန်းထမြည်လို့ကိုင်လိုက်ရသည်။ အရှင်အဂ္ဂဝံသထံကဖုန်းဖြစ်ပါသည်။
“ဟလို”
“သူရိယလား”
“မှန်ပါဘုရား”
“ဘယ်ရောက်နေလဲ”
“ဘီလူးချောင်းဘေးမှာ”
“ဒီမှာ အာဂန္တုရောက်နေတယ်၊ အရှင်ဘုရားနဲ့မိတ်ဆင်ပေးမလို့၊ အပေါ်ကိုတက်လာခဲ့ပါ”
“ဘယ်သူများလဲ”
“အပေါ်ရောက်မှမေးပါ၊ မြန်မြန်လုပ်နော်၊ အရေးကြီးတယ်”
“မှန်ပါ့ဘုရား”
ဖုန်းပိတ်ပြီး အပေါ်ကိုတက်လာခဲ့သည်။ တစ်ခုတွေးမိသည် “လွန်ခဲ့သည့် (၁၅)နှစ်လောက်တုန်းက ဒီလိုသာဖုန်းကိုလွယ်လွယ်နဲ့သုံးလို့ရလျှင် ပြဿနာကရှင်းလို့လွယ်လိမ့်မည်၊ အခြေအနေတွေလည်းတစ်မျိုး တစ်ဖုံပြောင်းလဲသွားပါလိမ့်မည်”
အပေါ်ရောက်တော့အာဂန္တုက အရှင်သုစိတ္တဖြစ်သည်။ သူ့နောက်မှာ ဦးဇင်းသုံးပါးပါပါသည်။ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးတွေကိုယ်စီနဲ့ဖြစ်နေကြသည်။ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ကြီးဖြစ်နေပါ သည်။ ကိုယ်လည်းပြုံးမိလျက်သားဖြစ်သွားပါသည်။
“ဘယ်သူများလည်းလို့၊ စကားကြီးစကားကျယ်ပြောတတ်သည့်အဖွဲ့ပါလား”
“လွန်ခဲ့သည့် (၁၅)နှစ်လောက်တုန်းက ဒီလိုသာဖုန်းကိုလွယ်လွယ်နဲ့သုံးလို့ရလျှင်” ဆိုသည့်အတွေးကို တွေးမိသောအချိန်က တော်တော်နောက်ကျသွားပြီဆိုတာကိုသိလိုက်ရပါသည်။ အရှင်သုစိတ္တပါနေပြီမို့ ရှင်းပြစရာလည်းမလိုတော့ပေ။ ထိုအကြောင်းကို ဘီလူးချောင်းကပြောပြလိုက်တာလား၊ အရှင်သုစိတ္တကရှင်းပြလိုက်တာလား။ ဒါဆိုရင် ဘီလူးချောင်းပြောသောနေ့တစ်နေ့က ပြီးသွားခဲ့တာကြာပြီလား။ ဒီအတွေးတွေနဲ့ စောစောကအပြုံးပေါ်ကို အပြုံးတစ်ခုထပ်ဆင့်လိုက်သည်ကို မိမိကိုယ်တိုင်ပဲ သိပါလိမ့်မည်။
ပြီးပါပြီ။
အရှင်နန္ဒိယ(ဖယ်ခုံ)
ဘီလူးေခ်ာင္းေျပာေသာေန႔တစ္ေ
မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ပုံရိပ္
၁၃၇၆-ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ေပါင္း (၁၅)ႏွစ္ၾကာေသာအခါ အရွင္သူရိယသည္ေမြေတာ္ေက်ာင္
ေက်ာင္းတိုက္ကိုဆက္လက္ထိန္း
စကားေျပာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းထဲလမ္းေလွ်ာက္ၿပ
တစ္ခ်ိန္ကဘီလူးေခ်ာင္ေဘးမွာ
“ဘီလူးေခ်ာင္းေရ ဒီလိုပုံရိပ္ေတြကို ဖန္တီးေပးလို႔သင္ကတာဝန္ေက်တ
အေတြးကမဆုံးေသးဘူး ဖုန္းထျမည္လို႔ကိုင္လိုက္ရသ
“ဟလို”
“သူရိယလား”
“မွန္ပါဘုရား”
“ဘယ္ေရာက္ေနလဲ”
“ဘီလူးေခ်ာင္းေဘးမွာ”
“ဒီမွာ အာဂႏၱဳေရာက္ေနတယ္၊ အရွင္ဘုရားနဲ႔မိတ္ဆင္ေပးမလိ
“ဘယ္သူမ်ားလဲ”
“အေပၚေရာက္မွေမးပါ၊ ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္၊ အေရးႀကီးတယ္”
“မွန္ပါ့ဘုရား”
ဖုန္းပိတ္ၿပီး အေပၚကိုတက္လာခဲ့သည္။ တစ္ခုေတြးမိသည္ “လြန္ခဲ့သည့္ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဒီလိုသာဖုန္းကိုလြယ္လြယ္နဲ႔
အေပၚေရာက္ေတာ့အာဂႏၱဳက အရွင္သုစိတၱျဖစ္သည္။ သူ႔ေနာက္မွာ ဦးဇင္းသုံးပါးပါပါသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးေတြကိုယ္စီနဲ႔ျဖစ္ေနၾ
“ဘယ္သူမ်ားလည္းလို႔၊ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတတ္သည္
“လြန္ခဲ့သည့္ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဒီလိုသာဖုန္းကိုလြယ္လြယ္နဲ႔
ၿပီးပါၿပီ။
အရွင္နႏၵိယ(ဖယ္ခုံ)
မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ပုံရိပ္
၁၃၇၆-ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ေပါင္း (၁၅)ႏွစ္ၾကာေသာအခါ အရွင္သူရိယသည္ေမြေတာ္ေက်ာင္
ေက်ာင္းတိုက္ကိုဆက္လက္ထိန္း
စကားေျပာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းထဲလမ္းေလွ်ာက္ၿပ
တစ္ခ်ိန္ကဘီလူးေခ်ာင္ေဘးမွာ
“ဘီလူးေခ်ာင္းေရ ဒီလိုပုံရိပ္ေတြကို ဖန္တီးေပးလို႔သင္ကတာဝန္ေက်တ
အေတြးကမဆုံးေသးဘူး ဖုန္းထျမည္လို႔ကိုင္လိုက္ရသ
“ဟလို”
“သူရိယလား”
“မွန္ပါဘုရား”
“ဘယ္ေရာက္ေနလဲ”
“ဘီလူးေခ်ာင္းေဘးမွာ”
“ဒီမွာ အာဂႏၱဳေရာက္ေနတယ္၊ အရွင္ဘုရားနဲ႔မိတ္ဆင္ေပးမလိ
“ဘယ္သူမ်ားလဲ”
“အေပၚေရာက္မွေမးပါ၊ ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္၊ အေရးႀကီးတယ္”
“မွန္ပါ့ဘုရား”
ဖုန္းပိတ္ၿပီး အေပၚကိုတက္လာခဲ့သည္။ တစ္ခုေတြးမိသည္ “လြန္ခဲ့သည့္ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဒီလိုသာဖုန္းကိုလြယ္လြယ္နဲ႔
အေပၚေရာက္ေတာ့အာဂႏၱဳက အရွင္သုစိတၱျဖစ္သည္။ သူ႔ေနာက္မွာ ဦးဇင္းသုံးပါးပါပါသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးေတြကိုယ္စီနဲ႔ျဖစ္ေနၾ
“ဘယ္သူမ်ားလည္းလို႔၊ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတတ္သည္
“လြန္ခဲ့သည့္ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဒီလိုသာဖုန္းကိုလြယ္လြယ္နဲ႔
ၿပီးပါၿပီ။
အရွင္နႏၵိယ(ဖယ္ခုံ)
No comments:
Post a Comment